Πόδι

Εμφανίζεται σε αθλητές αγώνων δρόμου ταχύτητας, σε χορεύτριες και αθλητές του μπαλέτου. Εντοπίζεται συνήθως μεταξύ 3ου και 4ου μεταταρσίου και αναφέρεται άλγος κατά την φάση της προώθησης του κύκλου βάδισης του ποδιού.

Θεραπεία: Η θεραπεία είναι η χειρουργική αφαίρεση του νευρώματος σε περίπτωση που αποτύχει η συντηρητική αντιμετώπιση με αντιφλεγμονώδη αγωγή, φυσικοθεραπεία και ειδικούς πάτους έσω υποδήματος.

Η πιο συχνή κάκωση της γάμπας πρέπει να αναγνωρίζεται από την ρήξη του μακρού πελματικού τένοντα.

Θεραπεία: H μόνη θεραπεία που ενδείκνυται για την θλάση του γαστροκνημίου μυός είναι η συντηρητική με αντιφλεγμονώδη αγωγή, παγοθεραπεία και φυσικοθεραπεία. Επιστροφή στις αθλητικές δραστηριότητες μόνο και εφόσον δεν υπάρχει πόνος στην περιοχή. Ανάλογα με τον βαθμό της θλάσης από 2-4 εβδομάδες περίπου.

Υπεξάρθρημα-εξάρθρημα συνήθως συμβαίνει μετά από βίαιη ραχιαία κάμψη σε υπτιασμό (έσω στροφή )του ποδιού και προκαλεί ρήξη τού καθεκτικού συνδέσμου. Στην ακτινογραφία μπορεί να υπάρχει και κάταγμα της περόνης.

Θεραπεία: Σε αθλητές υψηλών επιδόσεων προτιμάται χειρουργική αποκατάσταση με εσωτερική οστεοσύνθεση και την καθήλωση των τενόντων στο ελυτρό τους.

Φλεγμονές των τενόντων που διαγιγνώσκονται εύκολα με την μαγνητική τομογραφία.

Θεραπεία: Η θεραπεία τους είναι συντηρητική με αντιφλεγμονώδη αγωγή και φυσικοθεραπεία.

Θεραπεία: Συνιστάται η χειρουργική αποκατάσταση με την συρραφή του τένοντα.

Συνήθως σε αθλητές μέσης ηλικίας οπού και αναφέρουν πόνο στην μέση της ποδικής καμάρας και δυσκολία στην βάδιση κατά την φάση της προώθησης του ποδιού.

Θεραπεία: Στις μερικού πάχους ρήξεις μπορούμε να κάνουμε χειρουργικό καθαρισμό ενώ οι ολικές θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με τενοντομεταφορά.

Η πιο σπάνια ρήξη συνήθως σε αθλητές μεγάλης ηλικίας.

Θεραπεία: Συνιστάται χειρουργική αποκατάσταση.

Συνήθως από υπέρχρηση του αχιλλείου τένοντα.

Θεραπεία: Συνιστάται ξεκούραση-ανάπαυση, αντιφλεγμονώδη αγωγή και φυσικοθεραπεία.

Η ολικού πάχους ρήξη του Αχίλλειου τένοντα συμβαίνει με υπέρμετρη - βίαιη πελματιαία κάμψη και το πόδι σταθερό στο έδαφος. Είναι κάκωση που συνήθως συμβαίνει χωρίς να έχει προηγηθεί επαφή με αντίπαλο. Χαρακτηριστικά ο αθλητής αναφέρει σαν κάποιος να τον ”κλώτσησε”η να τού "πέταξε” πέτρα στον Αχίλλειο. Χαρακτηριστικό είναι επίσης και το ακουστικό “κλικ” την ώρα της ρήξεως από τον ίδιο τον αθλητή καθώς και από αθλητές που βρίσκονται σε κοντινή απόσταση κατά την στιγμή της κάκωσης.

Θεραπεία: Η δοκιμασία Thompson (συμπιέζουμε την γάμπα και φυσιολογικά το πόδι κάνει πελματιαία κάμψη όταν δεν έχει κοπεί ο αχίλλειος τένοντας) είναι διαγνωστική για την ρήξη του αχίλλειου τένοντα. Η θεραπεία μπορεί να είναι συντηρητική με ακινητοποίηση με γύψινο νάρθηκα σε ιπποποδία η χειρουργικά με συρραφή του τένοντα. Ωστόσο τα ποσοστά επαναρρήξεων μετά την επιστροφή στις αθλητικές δραστηριότητες είναι κατά πολύ μικρότερα όταν πραγματοποιείται χειρουργική συρραφή του Αχίλλειου τένοντα.

Εκδηλώνεται σε αθλητές της ποδηλασίας και αγώνων δρόμου μεγάλων αποστάσεων. Η προοδευτική έναρξη πίεσης και πόνου κατά την διάρκεια της άσκησης στην κνήμη είναι αυτό που αναφέρουν μέχρι να φτάσουν στο σημείο να περιοριστούν οι επιδόσεις τους. Η διάγνωση επιβεβαιώνεται με μετρήσεις πιέσεων ενδοδιαμερισματικά πριν, κατά την διάρκεια και μετά την άσκηση.

Θεραπεία: Πίεση μεγαλύτερη 20mmHg 5 λεπτά μετά τη άσκηση ή μεγαλύτερη 30mmHg 1 λεπτό μετά την άθληση και μεγαλύτερη από 15mmHg κατά την ανάπαυση είναι ενδεικτικές και επιβεβαιώνουν το σύνδρομο διαμερίσματος της κνήμης.

Συμβαίνουν συχνά σε αθλητές που αλλάζουν πρόγραμμα προπονήσεων και σε αθλήτριες αγώνων δρόμου αντοχής. Πρέπει πάντα να ελέγχεται η πιθανότητα για οστεοπόρωση.

Θεραπεία: Αντιμετωπίζονται συνήθως με ανάπαυση και τροποποίηση των δραστηριοτήτων. Η χειρουργική αντιμετώπιση είναι η εσωτερική οστεοσύνθεση.

Αποτελούν εξέλιξη καταγμάτων κόπωσης που δεν διαγνώστηκαν έγκαιρα.

Θεραπεία: Η εμφάνιση ακτινοσκιερής γραμμής και το άλγος στην περιοχή της κνήμης για περισσότερο από 3 μήνες σε συνδυασμό με θετικό σπινθηρογράφημα αποτελούν ένδειξη για χειρουργική αντιμετώπιση των καταγμάτων αυτών.

Συνήθως σε αθλητές της καλαθοσφαίρισης.

Θεραπεία: Η ακινητοποίηση και η αποφόρτιση του κατάγματος είναι σημαντικά μέτρα για την πλήρη ίαση. Συγκεκριμένοι τύποι καταγμάτων του σκαφοειδούς του ταρσού χρήζουν χειρουργικής αποκατάστασης.

Κατακερματισμός της κεφαλής του 2ου μεταταρσίου λόγω υπερφόρτισης του ποδιού.Συνήθως στην παιδική ηλικία του αθλητή.

Θεραπεία: Αρκεί η ακινητοποίηση και η αποφόρτιση του ποδιού.

Κάταγμα της κεφαλής του 5ου μεταταρσίου του ποδιού.

Θεραπεία: Για γρήγορη επιστροφή στις αθλητικές δραστηριότητες μπορούν να αντιμετωπιστούν άμεσα με εσωτερική οστεοσύνθεση με κοχλία (βίδα) η οποία πρέπει να έχει τουλάχιστον 4 χιλιοστά διάμετρο. Ή αλλιώς συντηρητικά με αποφόρτιση του ποδιού για 1-2 εβδομάδες και βάδιση με βακτηρίες (πατερίτσες) μασχάλης η αγκώνος και σταδιακή φόρτιση με βάδιση στην πτέρνα. Δεν συνιστάται πλέον η ακινητοποίηση του ποδιού με γύψινο νάρθηκα. Η πόρωση συνήθως επιτυγχάνεται σε 4-6 εβδομάδες. Υπάρχει η πιθανότητα της ψευδάρθρωσης στα κατάγματα Jones.

Η φλεγμονή της πελματιαίας απονεύρωσης συνήθως προς την πτέρνα σε αθλητές του στίβου και στους δρομείς.

Θεραπεία: Αναύπαση, διατάσεις, πελματογράφημα και ειδικούς πάτους σιλικόνης έσω υποδύματος, αντιφλεγμονώδη αγωγή, τοπικές εγχύσεις διαλύματος κορτικοστεροειδούς. Φυσικοθεραπεία με ρεύματα και διαμαγνητική αντλία μπορεί να βοηθήσουν. Σε επίμονες περιπτώσεις είναι αναγκαία η μερική διατομή της πελματιαίας απονεύρωσης.

Το σύνδρομο οπίσθιας πρόσκρουσης κατά την πελματιαία κάμψη του ποδιού σε αθλητές του ποδοσφαίρου και αυτούς του μπαλέτου.

Θεραπεία: Συντηρητικά μπορεί να αντιμετωπιστεί με έγχυση διαλύματος κορτικοστεροειδούς μαζί με τοπική αναισθησία. Επί εμμονής των συμπτωμάτων συνιστάται η χειρουργική αφαίρεση του os trigonum με απελευθέρωση του τένοντα του μακρού καμπτήρα του μεγάλου δακτύλου μυός.

Οι σύνδεσμοι που υποστηρίζουν την άρθρωση της ποδοκνημικής είναι από την έξω πλευρά.
Ο έξω πλάγιος σύνδεσμος όπου απαρτίζεται από τις 3 δεσμίδες: τον πρόσθιο αστραγαλοπερονικό, τον οπίσθιο αστραγαλοπερονικό και τον πτερνοπερονικό.
Από την έσω πλευρά βρίσκεται ο δελτοειδής σύνδεσμος οπού απαρτίζεται από 4 δεσμίδες: τον κνημοσκαφοειδή τον κνημοπτερνικό τον πρόσθιο αστραγαλοκνημικό και τον οπίσθιο αστραγαλοκνημικό.
Τα διαστρέμματα της ποδοκνημικής άρθωσης είναι η πιο συχνή κάκωση στους αθλητές και το μεγαλύτερο ποσοστό αφορά τον έξω πλάγιο σύνδεσμο. Ταξινομούνται σε 3 βαθμούς σοβαρότητας της κάκωσης:
1ου βαθμού: Είναι η απλή διάταση του συνδέσμου.
2ου βαθμού: Μερικού πάχους ρήξη(κοψιμό) του συνδέσμου.
3ου βαθμού: Είναι η πλήρη ρήξη (κόψιμο) του συνδέσμου.
Η κλινική εικόνα είναι το οίδημα (πρήξιμο) της ποδοκνημικής και η εκχύμωση-αιμάτωμα της άρθρωσης. Ο πόνος εντοπίζεται στον έξω σφυρό και συνυπάρχει επώδυνη κίνηση της άρθρωσης με δυσκολία βάδισης και φόρτισης του πάσχων μέλους. Ο ακτινολογικός έλεγχος είναι χρήσιμος για τον αποκλεισμό του κατάγματος.

Θεραπεία: Στα διαστρέμματα 1ου βαθμού η αντιμετώπιση γίνεται με ελαστική περίδεση, παγοθεραπεία, ανάρροπη θέση του άκρου και αποφόρτιση για μία εβδομάδα και επιστροφή στις αθλητικές δραστηριότητες σε δύο εβδομάδες περίπου.
Στα διαστρέμματα 2ου βαθμού η αντιμετώπιση γίνεται με τοποθέτηση γύψινου επιδέσμου για χρονικό διαστήμα 5-6 εβδομά δων.
Τα διαστρέμματα 3ου βαθμού και σε αθλητές υψηλών επιδόσεων συνιστάται η χειρουργική αντιμετώπιση με συρραφή του συνδέσμου και του θυλάκου της άρθρωσης. Κατόπιν τοποθετείται γύψινος επίδεσμος για 3 εβδομάδες και απαραίτητο είναι η έναρξη φυσικοθεραπείας. Ασκήσεις ενδυνάμωσης και ιδιοδεκτικότητας κρίνονται απαραίτητες μετά το πέρας της θεραπείας.

Διάστρεμμα μεγάλου δακτύλου του άκρου ποδός. Η βίαιη ραχιαία κάμψη της 1ης μεταταρσιοφαλαγγικής άρθρωσης του μεγάλου δακτύλου προκαλεί διάστρεμμα ή ακόμα και ρήξη (κόψιμο) της πελματιαίας απονεύρωσης. Εχει ένα επώδυνο, δύσκαμπτο και οιδηματώδης μεγάλο δάκτυλο.

Θεραπεία: Η θεραπεία περιλαμβάνει αντιφλεγμονώδη αγωγή,παγοθεραπεία,και περίδεση με αυτοκόλλητη ταινία του δακτύλου σε πελματιαία κάμψη.

Θεραπεία: Η θεραπεία είναι χειρουργική με τρυπανισμούς στην βάση των βλαβών και καθήλωση των οστεοχόνδρινων τεμαχίων.

Συνήθως μετά από διάστρεμμα της ποδοκνημικής άρθρωσης.

Θεραπεία: Η θεραπεία περιλαμβάνει αντιφλεγμονώδη αγωγή, αποφόρτιση για μερικές ημέρες και φυσικοθεραπεία με διαμαγνητική αντλία. Η διάγνωση τίθεται με μαγνητική τομογραφία. Τα συμπτώματα μπορεί να επιμένουν μέχρι και έξι μήνες.